Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2018

Λέων Σγουρός: Ο βυζαντινός τραγικός άρχοντας του Ναυπλίου

Εικόνα
 Ο Λέων Σγουρός (... -  1208 ) ήταν  Βυζαντινός  άρχοντας του  Ναυπλίου  στις αρχές του  13ου αιώνα . Κληρονόμησε την ηγεμονία από τον πατέρα του  Θεόδωρο  πριν το  1200 . Επαναστάτησε το  1201  ενάντια στον αυτοκράτορα  Αλέξιο Γ'  και αυτονακηρύχθηκε άρχοντας.  Ο Λέων Σγουρός, όταν ανέλαβε την ηγεμονία του Ναυπλίου, βρισκόταν στην ακμή της ηλικίας του. Τότε επικρατούσε μια ακραία αντιπάθεια από τους αξιόμαχους νέους, τους αποκαλούμενους στρατιώτες προς τους ιερωμένους και τους μοναχούς. Μαζί με αυτούς και ο Λέων, ο οποίος ήταν διαποτισμένος από δυνατό μίσος και εχθρότητα.  Ο  Ορθόδοξος  κλήρος αντέδρασε, ο Λέων έλαβε δραστικά μέτρα και φυλάκισε τον αρχιεπίσκοπο Ναυπλίας. Στη συνέχεια κατέλαβε το  Άργος  και την  Κόρινθο , ενώ θανάτωσε τον εκεί αρχιεπίσκοπο γκρεμίζοντάς τον από τον  Ακροκόρινθο , αφού προηγουμένως τον τύφλωσε.   Κατόπιν εκστράτευσε εναντίον της  Αθήνας  και την κατέστρεψε, αποκρούστηκε όμως στην  Ακρόπολη  από τον εκεί μητροπολίτη  Μιχαήλ Χωνιάτη . Ο

Ο επιτάφιος μου θα χαραχτεί στα λατινικά, αλλά ελληνικά έχω σκεφτεί και ζήσει.

Εικόνα
Ούτε που δίνουμε πλέον σημασία όταν, μπροστά σε κάθε μικρή καθημερινή επιλογή μας, κάποιος μας ρωτήσει “σε τί χρησιμεύει” : Σε τί άραγε χρησιμεύει να διαβάσεις την Οδύσσεια ή ένα ποίημα της Σαπφούς; Σε τί άραγε χρησιμεύει να μελετήσεις λατινικά και ελληνικά; Σε τί άραγε χρησιμεύει να ακούσεις Mozart; Σε τί άραγε χρησιμεύει να επισκεφθείς τον Παρθενώνα; Σε τί χρησιμεύει να δεις το ηλιοβασίλεμα από τον υπέροχο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο; Σε τί χρησιμεύει να θαυμάσεις τον πίνακα του Cezanne oι χαρτοπαίκτες; Σ’ αυτές τις παράλογες ερωτήσεις είχε ήδη απαντήσει εξαίρετα ο Αριστοτέλης σ’ ένα απόσπασμα από το έργο του Μετά τα φυσικά. Σε όποιον τον ρωτούσε “σε τί χρησιμεύει η φιλοσοφία” απαντούσε ότι η φιλοσοφία “δεν χρησιμεύει”, διότι δεν “κάνει εκδούλευση”, διότι είναι μια επιστήμη αυθύρπακτη που διδάσκει το δρόμο προς την ελευθερία: ακριβώς όπως ένας ελεύθερος άνθρωπος “υπάρχει για τον εαυτό του και όχι για κάποιον άλλον”  (Αριστοτέλης, Μετά τα φυσικά, μτφρ. Β. Κάλφας, βιβλίο Α’, εκδ.

Η ημέρα της Λαμπρής (Διονύσιος Σολωμός)

Εικόνα
Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι, σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη και από κει κινημένο αργοφυσούσε τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι, που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα: Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα. Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, όλοι, μικροί – μεγάλοι, ετοιμαστείτε μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες με το φως της χαράς συμαζωχτήτε ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες μπροστά στους Αγίους και φιληθείτε! Φιληθείτε γλυκά, χείλη με χείλη, πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι! Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι, και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι- σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέρι, όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.