ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ '21

—Μπροστὰ ἡ ζωή, κι ὅποια ζωή· τὸ πίσω πάντα εἶν' ἀστένεια κ' εἶναι χαλασμός· ἥρωα, φοβᾶμαι νὰ σ' ἀκολουθήσω, ὁ λόγος σου εἶν' ἀξήγητος χρησμός.— —Ὁ λόγος μου ἡ ξεγύμνωτη εἶν' ἀλήθεια, κ' ἡ ἀλήθεια εἶναι σεισμὸς καὶ πειρασμός, σαλπίστε τὸν τὸ λόγο μου στὰ πλήθια. Πίσω καὶ πίσω, πάλε ἀπ' τὴν ἀρχή! Ροδοζαχαρωμένα παραμύθια, ἀθώα γιὰ σᾶς δὲν εἶναι πιὰ ἡ ψυχή. Χτύπα, ἀπαρνήσου, λάβωνε, βλαστήμα, σβύσε, ξανὰ ν' ἀναστηθῇς, φυλή!— —Τὸ Εἰκοσιένα; —Ἀστοχασιὰ καὶ κρίμα! Πηγή: Κ. Παλαμᾶ, Ἅπαντα, Τόμος Ε΄. Γ΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ ΣΑΤΙΡΙΚΑ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΑ  Ἀναδημοσίευση ἀπό: Ἑλλήνων Φῶς

Γράφει ὁ  Φώτης Μιχαήλ , ἰατρὸς - Αὐτὴν τὴν Κυριακή, καλό μου ἐγγονάκι, τιμοῦμε τὴν ἐπέτειο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Στὶς ἐκκλησιές μας θὰ γίνουν μνημόσυνα γιὰ τοὺς Μακεδονομάχους καὶ θὰ ψαλοῦν δοξολογίες. Τὰ σπίτια καὶ τὰ δημόσια κτίρια θὰ σημαιοστολιστοῦν. Οἱ δάσκαλοι, στὰ σχολεῖα, θὰ μιλήσουν στὰ παιδιὰ γιὰ τὶς θυσίες καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ἀγωνιστῶν καὶ οἱ προτομὲς τῶν μακεδονομάχων θὰ στολιστοῦν μὲ δάφνινα στεφάνια. - Καὶ γιατί ὅλα αὐτά, παππού; Τόσο σημαντικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ ἐπέτειος; - Εἶναι πολὺ σημαντική, παιδί μου, ἀλλὰ δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες δὲν τῆς ἔχουμε δώσει τὴν ἀξία καὶ τὴν λαμπρότητα ποὺ τῆς πρέπει. Ἀρκεῖ νὰ σοῦ πῶ ὅτι ἡ ἐπέτειος αὐτὴ τιμᾶται μονάχα ἐδῶ, στὰ χώματα τῆς Μακεδονίας μας, ἐνῶ σὲ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα δὲν γίνεται οὔτε ἡ παραμικρὴ ἀναφορά. Κι ἃς ἔχουνε πεῖ γνωστοὶ ἱστορικοὶ καὶ μεγάλοι πολιτικοὶ ἄνδρες ὅτι ἡ ἐπέτειος τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα εἶναι ἰσάξια μὲ.... ἐκείνη τῆς 25ης Μαρτίου. - Ἐσύ, παππού, πολέμησες στὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα; - Ἐγώ, ἄγγελέ μ

 του Κλασικού Έλληνος  Είναι αιώνια, η παράλογη αγάπη του μέσου Έλληνος για τα ξένα πρότυπα και τις ξένες συνήθειες. Είναι αυτή η ξενομανία είναι που ιστορικώς, μας ταλαιπωρεί και εξεφτελίζει. Πως μπορεί ένας μέσος Νεοέλλην να μην ταπεινώνεται και εξεφτελίζεται όταν έρχονται άθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για να επισκεφθούν τον Παρθενώνα, ενώ ο ίδιος δεν έχει πάει ποτέ; Πως μπορείς να μην ντρέπεσε όταν βλέπεις τον Κινέζο να ξέρει και να διαβάζει για τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ενώ ο "Έλλην" Υπουργός "Παιδείας" καταργεί και αυτά τα λίγα που αναφέροταν στο βιβλίο της Ιστορίας;  Κατά τα άλλα κάτσε εσύ και ασχολείσου με την κάθε ηλιθιότητα που εντέχνως σου παρουσιάζουν. Διαβαζε μόνο για το τι κάνουν οι διάσημοι. Προσπάθεισε να μιάσεις. Κάνε και ό,τι κάνει η κάθε -περιορισμένης νοητικής ικανότητας- διάσημη. Α, και μην διαφωνήσεις με κάποια "προοδευτικότητα" που εκφράζουν οι "ανοιχτόμυαλοι", είσαι ηλίθιος. Μην τυχον και διαβάσεις ένα β

17 Σεπτεμβρίου 1931: Πεθαίνει ὁ Ἀνῶτερος Ἀξιωματικός τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ καί Ὕπατος Ἀρμοστής στήν Κωνσταντινούπολη Νικόλαος Βότσης Ἀνιψιός καί δισέγγονος τῆς οἰκογένειας Κουντουριῶτη, γεννήθηκε στήν Ὕδρα το/ 1877 καί στά χρόνια τᾶν Βαλκανικῶν Πολέμων πέτυχε τό ἀκατόρθωτο. Βύθισε μέσα στό λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης τήν τουρκική ναυαρχίδα «Φετίχ Μπουλέντ», ἐμψυχώνοντας τίς Ἑλληνικές δυνάμεις καί στέλνοντας τό σύνθημα ἀπελευθέρωσης τῆς Θεσσαλονίκης. Ἐξαιρετικό ἐνδιαφέρον παρουσιάζει τό ἰστορικό παρασκήνιο τῆς ἐνέργειάς του. Μέ δική του πρωτοβουλία ἀπευθύνθηκε στήν ἡγεσία τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ καί ζήτησε νά του ἐπιτραπεί νά εἰσπλεῦσει σέ ἔνα ἁπό τά τρία λιμάνια πού βρίσκονταν τουρκικά θωρηκτά, ὤστε ἁφενός νά πλήξει τήν ἀξιοπιστία τῶν Τουρκικῶν δυνάμεων καί ἀφετέρου νά ἐμψυχῶσει τίς Ἑλληνικές δυνάμεις ἐνόψει τῶν μεγάλων ἀναμετρήσεων. Στό σχετικό τηλεγράφημα ἔγραφε πώς «εἴς περίπτωσιν ἀποτυχίας τό ναυτικόν δέν θά ζημιωθεί πολύ. Εἴς περίπτωσιν ὄμως ἐπιτυχίας ἡ ἐπί τοῦ ηθικοῦ τῶν Τούρκων ἐπίδρ

Νίκη· δοξασμένη θεά σεβάσμιος, σέ ἰκετεύω· στεφανωσέμε συνετά, νά μήν πλανευθῶ. Κί ἑσύ, Δοξά, περίφανη! Μητέρα τῆς Τιμῆς, ὀδγησέμε· περίτρανα, στόν δρόμο τῆς ζωῆς.

Βλογημένος ο άνθρωπος που μπορεί, τώρα το καλοκαίρι, να ξεμακρύνει για λίγο από την ταραχή της πολιτείας. Αν του αρέσει η θά­λασσα, ας πάει σε κανένα νησί, που δεν είναι ακόμα χαλασμένοι οι νησιώτες, ή σε κανένα ψαραδοχώρι. Να μην κουβαλήσει όμως μαζί του την πολιτεία, όπως κάνουνε πολλοί, που από τη μια θέλουνε να αφήσουνε την ταραχή πίσω τους, κι από την άλλη κουβαλάνε μαζί τους όλα τα περίπλοκα και κουραστικά καθέκαστα της πολιτείας. Πάρε μαζί σου όσο λιγώτερα πράγματα μπορείς. Γιατί, το πιο μεγάλο κέρδος που θα ‘χεις πηγαίνοντας σ’ ένα τέτοιο μέρος, θα ‘ναι η φχαρίστηση που νιώ­θει ο άνθρωπος σαν του λείψουνε πολλά πράγματα, που τα έχει στην πολιτεία τόσο εύκο­λα, και που εκεί πέρα θα του φαίνεται σαν κά­ποια μεγάλη απόλαυση και χαρά το πιο πα­ραμικρό πράγμα.  Δυστυχισμένοι οι άνθρωποι που δεν τους λείπει τίποτα, και δεν έχουνε την ελπίδα να λαχταρήσουνε κάποιο πράγμα, είτε φαγητό είναι, είτε ξεκούρασμα, είτε ομιλία, είτε ζεστασιά, είτε δροσιά. Και καλότυχοι αληθινά όσ

           «Λένε πως ένας τσομπάνος ταξίδευε μ’ ένα καράβι και πήγε κοντά σε κάποιους σπουδαγμένους που λέγανε παλιές ιστορίες, κι άκουγε διακριτικά χωρίς να τον πάρουν είδηση. Άξαφνα πήδηξε στη θάλασσα με τα ρούχα. Σαν τον γλιτώσανε και τον ανέβασαν στο καράβι, τον ρώτησαν για ποιον λόγο έπεσε να πνιγεί. Και εκείνος απάντησε πως το έκανε από την απελπισία του, γιατί άκουσε κάποια πράγματα για τους παλαιούς ανθρώπους, που αν τα ήξερε πρωτύτερα, θα ήτανε καλύτερος στη ζωή του» (Φώτης Κόντογλου, νεωτερισμοί και παράδοσις α’) Στις μέρες μας, γίνεται πολύς λόγος για την ανάγκη να επιστρέψουμε στην παράδοση. Παρά το ενδιαφέρον του αιτήματος, δεν παύει να προσεγγίζεται κοντόθωρα. Η παράδοση δυστυχώς εκφράζεται μόνο στα πολιτιστικά και καλλιτεχνικά δρώμενα που δεν έρχονται σε επαφή με την πραγματική κοινωνία, και τα οποία συνήθως περιορίζονται σε λαϊκά πανηγύρια και διοργανώσεις συλλόγων. Έχει χαθεί το νόημα της παράδοσης, το οποίο δεν είναι η διατήρηση ενός φαινομένου, πολιτιστικού

Ο Ηράκλειτος, γύρω στο 500 π.Χ., στην Έφεσο... Δίχως λέξη Ο Ηράκλειτος είχε τελικά γυρίσει την πλάτη του στους συνανθρώπους του. Μία πλάτη που έμοιαζε γεμάτη αγκά­θια. Φοβόντουσαν τις τσουχτερές απαντήσεις του, τις καυστικές παρατηρήσεις του, και κυρίως τα πύρινα βέλη του, γιατί η σκέψη του είχε μιαν ακούραστη και επικερδή συναλλαγή με τη φωτιά. Στους συμπολίτες του, που, στα μάτια του, κυλιόντουσαν στο βούρκο της εύκολης ζωής, είχε αρνηθεί να δώσει το σύστημα νόμων που είχαν ζητήσει,  «Θα έπρεπε να κρεμαστείτε και να αφήσετε την Πόλη σας στα παιδιά» . Όσο κι αν περιφρονούσε τους ανθρώ­πους, ο Ηράκλειτος αγαπούσε πραγματικά τη συντροφιά των παιδιών. Μάλιστα μία μέρα αποσύρθηκε στο ναό της Άρτεμης, για να παίξει κότσια μαζί τους. Οι Εφέσιοι είχαν καταλήξει να μη δίνουν πια μεγάλη σημασία στις επιπλήξεις του. Χωρίς αμφιβολία ο φιλόσο­φος είχε δίκιο να προσπαθεί, κάνοντας μια συνετή ζωή, να διαφυλάσσει τη φωτιά από την οποία προέρχεται η ψυ­χή. Δεν είχε βέβαια άδικο να σπρώχ

του αντιστράτηγου ε.α. Γεώργιου Τζουβαλά Όπως προσκυνάμε στην Αγία Λαύρα το λάβαρο της επαναστάσεως του 1821   που ευλόγησε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, θα έπρεπε να προσκυνάμε τα οστεοφυλάκια των νεκρών και τα αιματοβαμμένα χώματα των βουνοκορφών του Γράμμου και του Βέρνου (Βίτσι). Το πρώτο γιατί νοηματοδοτεί την έναρξη και την ευτυχή κατάληξη της εθνεγερσίας και το δεύτερο γιατί απέτρεψε τον ακρωτηριασμό της Ελλάδος και την εθνική ταπείνωση, μετά από ένα νικηφόρο πόλεμο στον οποίο η συνεισφορά της Ελλάδος υπήρξε παγκόσμιας σημασίας. Έτσι μόνο θα τιμούσαμε τις παραδόσεις μας και θα ξαναφέρναμε ως φωτεινό δίδαγμα στις νέες γενιές Ελλήνων τον όρκο που οι πρόγονοι μας έδωσαν στις Πλαταιές: «Ου ποιήσομαι περί πλείονος το ζην της ελευθερίας». Ο αγών που έδωσαν οι Ένοπλες Δυνάμεις του έθνους στο Γράμμο και το Βέρνο  δεν ήταν ένας ενδοοικογενειακός καυγάς , «ένας εμφύλιος», όπως εκόντες άκοντες, τον ονοματίσαμε. Ήτο η συνέχισις του αγώνος της εθνεγερσίας για τους Έλληνες και τα εδάφη

Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1870, τρίτο από τα επτά παιδιά των γονιών του, Μιχαήλ Μελά και Ελένης Βουτσινά. Αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1892 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη του Έλληνα πολιτικού Στέφανου Δραγούμη και αδελφή του Ίωνα Δραγούμη. Έλαβε μέρος στον ατυχή πόλεμο του 1897 ως διοικητής ουλαμού της 2ης Πυροβολαρχίας. Την ίδια περίοδο γίνεται μέλος της Εθνικής Εταιρείας. Οι στενοί δεσμοί συγγένειας με την οικογένεια Δραγούμη, ο ρόλος του Στέφανου Δραγούμη όπως και του Ίωνα Δραγούμη στο Μακεδονικό ζήτημα παίζουν σημαντικό ρόλο στο να ενστερνισθεί και ο ίδιος το κλίμα της πατριωτικής έξαρσης για τα εθνικά δίκαια στη Μακεδονία.  Ο Παύλος Μελάς ήταν από κείνους που πίστεψαν στον αγώνα που έκλεισε τη Μακεδονική ιδέα στην πύρινη ψυχή του, που συνέλαβε την μεγάλη σημασία που είχε το τμήμα αυτό της ελληνικής γης για την ύπαρξη και επιβίωση του Ελληνισμού.

Γράφει η Μάρω Σιδέρη Δεν υπάρχει νομίζω χειρότερη καταδίκη από τον άνθρωπο που ζει σε έναν κόσμο, όπου το φαίνεσθαι υπερισχύει του είναι, όπου η αξία ενός ανθρώπου δεν κρίνεται από τις πράξεις του αλλά από την εικόνα του και μάλιστα στην πιο ασήμαντη μορφή της. Δυστυχώς όμως η μνήμη μας αποθηκεύει καλύτερα έναν ασήμαντο άνθρωπο που φαίνεται σημαντικός από έναν σημαντικό άνθρωπο που φαίνεται ασήμαντος. Θέλεις παράδειγμα; Η περίπτωση της Πανωραίας Χατζηκώστα- Αϊβαλιώτη, της πάμπλουτης αρχόντισσας από τα παράλια της Μ. Ασίας, η οποία χρησιμοποιείται έως σήμερα με διάθεση ειρωνείας και ευτελισμού, επειδή η ταπεινή της εικόνα κέρδισε την αθανασία σε βάρος της ψυχής και της προσωπικότητάς της. ¨Είναι πιθανόν να ισχυριστείς πως το όνομά της δε θυμίζει τίποτε, ούτε καλό, ούτε κακό! Έτσι είναι ακριβώς: παρά τη συγκλονιστική της παρουσία, το αληθινό όνομά και η ιστορία της χάθηκαν στο χρόνο κι έμεινε το προσωνύμιο της , που μάλιστα είναι στις μέρες μας γνωστό σαν υποτιμητικός χαρακτηρι